Ազգս հերոս է

Մեզանից առաջ և մեր օրերում

Միշտ բախվել ենք մենք մի մեծ պատմության,

Գերի ենք եղել մենք շատ դարերում,

Բայց չենք կորցրել հույսն ու ապագան:


Փորձել են ստիպել խաչը ուրանալ,

Խաչը կոտրելով բագին են սարքել,

Բայց մեր սրտերի խաչը չեն կոտրել,

Ոչ թե չեն ուզել, չեն կարողացել:


Ունեցել ենք մենք շատ մեծ հերոսներ

Մեծերից էլ մեծ ու հանճարեղ.

Ունեցել ենք մենք ճարտար քանքարներ`

Խոսքով ու գործով, բազուկով զորեղ:


Պայքար չենք մղել տիրելու համար,

Այլ պայքարել ենք լոկ մեր ինքնության,

Մեր լեզվի, հոգու, հավատքի համար

Կռվել ու պահել գնով մեր արյան:


Կռվարար չենք ու ոչ էլ կռվեցնող,

Կարող ենք լռել, հանդուրժել, ներել,

Հայրենիք սիրող, սրբություն հարգող

Ազգում կան նաև դավաճան և ստոր:


Ազգս հերոս է, եթե ես ասեմ,

Դուք չզարմանաք, քանզի այդպես է,

Ինչու և ինչպես, ես հիմա կասեմ,

Սրանք պատրանք չեն այլ միայն փաստ են:


Եթե մի ազգի բախտ է վիճակվել

Այս լեռների մեջ երկրի հիմք դնել,

Ծառեր է տնկել բարձր ժայռերում,

Հաց է արարել ապառաժներում:


Չունենք դարդ դաշտեր, մարգագետիններ,

Ո’չ ոսկու հանքեր, ո’չ նավթի հորեր,

Դրանց փոխարեն ունենք բազուկներ,

Որոնք կարող են քարից հաց քամել:


Անապատի հեղեղ ցեղերի

Հարվածները ես ախր ո՞նց չասեմ,

Նրանք քանդեցին տունը հայկական

Վանքեր պղծեցին ելուզակները:


Գյուղացին ցանում ու էլ չէր քաղում,

Կամ էլ քաղում էր, իսկ գայլը լափում,

Արցունքն աչքերին բերք էր հավաքում,

Տալիս սուլթանին ու հարամուն:


Վերջին շապիկը հագից հանեցին,

Վերջին հատիկը ամբարից տարան,

Անտեր, անտիրունչ տանից քշեցին,

Ծեծով ու ջարդով անապատ տարան:


Անապատ տարան ու գզգզեցին,

Այն բանի համար, որ հավատ ունեն,

Մանուկ, կին, ծեր անխնա հոշոտվեցին,

Այն բանի համար, որ խաչ ունեն:


Այդ ամենն տեսան ու աչք փակեցին,

Մանկանց ճիչերին արհամարհեցին,

Ու դա այն ազգին, որն արարում է,

Գրում, ծաղկում է, մատյաններ կազմում:


Բայց դրանից էլ մենք ողջ մնացինք,

Վիշտը սրտերում մենք արարեցինք,

Ծառը ճյուղ չուներ, արմատը ծաղկեց,

Վարդը բույր չուներ, փշերն բուրեցին:


Այս ավերներից դեռ ուշքի չեկած`

Ընկանք օտարի ծանր լծի տակ,

Սև ագռավից մի կերպ ազատված`

Սպիտակ ագռավի ճանկերը ընկանք:


Նորից բռնություն, նորից հալածանք,

Հոգու, հավատքի անվերջ տառապանք,

Անձի պաշտամունք, կեղծավոր խոսքեր,

Հետո պատերազմ անհամար զոհեր:


Սկսվեց պատերազմ հայոց աշխարհում,

Կռվի գնացին ջահել ու ահել,

Կրակ ու արյուն Արցախ աշխարհում,

Կռվի էինք ելել ազգը պահելու:


Կռվի էինք ելել փոքրաթիվ զորքով,

Բայց մեծ հավատքով, հաղթելու պարտքով,

Երկար մարտերից դուրս ելանք պատվով`

Հայոց աշխարհը ազատագրելով:


Սրանից հետո մենք դեռ ապրում ենք,

Ոչ միայն ապրում, այլ արարում ենք,

Երկիրն անկախ է, բարգավաճում է,

Ա~խր ոնց չասեմ` ազգս հերոս է:


Գևորգ-Արեգ Ջնդոյան