Գիշերով չորս հոգով անցել էինք թշնամու թիկունք ու դիրքավորվել: Լուսաբացին մերոնք սկսեցին հարձակումն ու կրակ թափելը թուրքի գլխին: Վերջապես մեր դիրքերից երկինք բարձրացավ կարմիր ազդանաշանային հրթիռը, որը մեզ ցուցում էր կրակ բացել: Մեր առաջին իսկ կրակից թուրքերը կարծեցին, թե շրջափակման մեջ են ընկել ու խուճապի մատնված սկսեցին անկանոն, ցաք ու ցրիվ կրակել այս ու այն կողմ: Հանդիպելով մեր դիմահար կրակին նրանք սկսեցին ճողոպրել: Խուճապն այն աստիճան մեծ էր նրանց մոտ, որ նրանք անգամ չէին նկատում, որ թվաքանակով 10-15 անգամ գերազանցում են մեզ և խելացի հրամանատարի դեպքում անգամ իրենք կարող էին մեզ շրջապատել: Ինչևէ, վախն այն աստիճան էր մտել նրանց մեջ, որ սկսեցին գլխապատառ փախչել` թողնելով բազմաթիվ զոհեր, զենք ու զինամթերք: Օգտվելով չնախատեսված, բայց դիմացի բարձունքը գրավելու փայլուն հնարավորությունից, մենք որոշեցինք կրնկակոխ հետևել թուրքերին, հասնել բարձրունքին ու դիրքավորվել այնտեղ մինչև մերոնք կհասնեին: Այդպես էլ արինք: Անդադար կրակելով ու արագ վազելով մոտենում էինք բարձունքին, ոգևորությունից չնկատելով, որ մեր չորրորդ ընկերը` միջին տարիքի մի գյումրեցի, որին Հոպար էինք ասում, բավականին հետ է ընկել: Կրակոցների ձայների արանքից լսեցինք նրա գոռոցը:
__Ծո գյոռնափշտիկներ, էդ ինչխ արագ վազեք գը: Հեչըմ չեմ կըրնա հետևներիցդ հասնիլ:
__Հոպար մենք չենք արագ վազում: Էդ թուրքերն են արագ փախչում,__ գոռաց տղերքից մեկը:
__Իդոնց ըսեք քիչըմ դանդաղ փախչեն: Կարդիոգրամմաս ղայդին չի:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten