/Մաս 1–ին/
Նախ,
1.0.0. Ինչպես ժամանակին ակադեմիկոս Գ. Ջահուկյանն է ընդգծել` բոլոր մասնագետ լեզվաբանները լավ հասկանում են, որ որևէ գրավոր մշակույթ, առնվազն պետք է մի քանի հարյուրամյա զարգացման ընթացք անցնի, որպեսզի ստեղծի Մաշտոցյան գրանշաններով, գրաբարով, առաջին գիրքի` «Աստվածաշնչի» կատարելիությունը։ 5–րդ դարում հայերենի թարգմանված «Աստվածաշունչn» ունի 96 հազարից ավելի բառապաշար, կուռ քերականություն, փայլուն դարձվածքաբանություն և այլն։ Պարզ պատկերացնելու համար տանենք զուգահեռներ: Ողջ հայ գրականության մեջ ամենահարուստ բառապաշարը Պ. Սևակինն է` 17,000 բառ, համաշխարհային գրականության մեջ ռեկորդակիրը Պուշկինն է, նրա բառապաշարը մոտ 30,000 է, իսկ անտիկ հունական հանճարի` Հոմերոսի բառապաշարը` 9,000 է։ Բանավոր խոսքը` մի քանի հարյուր բառից կարող է հասնել մինչև 2–3 հազարի։ Փաստորեն, haje8en «առաջին» գրքի ֆենոմենը` 96,000 բառ, անհնարի՛ն է, և այստեղ հանճարի կամ աստվածայինի խնդիր չկա։ Հիշատակածս օրինակներն ու հեղինակները նույնպես հանճարներ են, որոնք արդեն դարերով դպրական մշակույթով զարգացում ապրած ու պատրաստի բառապաշար ու քերականություն օգտագործելով հանդերձ չեն կարողացել հասնել 96,000 բառապաշարին և այլն։ Այո՛, եղել է հայոց հզոր դպրություն մինչև Մաշտոցյան գրանշանները։ Եվ եղել է ո՛չ թե սեպագրային կամ մեհենագրային դպրություն, այլ առողջ դատողությունն ասում է, որ եղել է հե՛նց գրանշանային այբուբենով դպրություն, որը ոչնչացվել է նոր կրոնի «հաղթանակով»` 301–314թթ։
1.1.0. Մինչև Քրիստոնեության մուտքը, Հայաստանը եղել է իր ժամանակի ամենհզոր պետությունների հնգյակում, և գիր, գրականություն, հաշիվ, հարկահավաքություն, հաշվապահություն, ճարտարապետություն, շինարարություն, կենցաղավարություն և այլն, նման պետության մեջ, իր մայրենի լեզվով չլինել` չէ՛ր կարող։
1.2.0. Հարևան երկրների կողքին, որոնք Մ. Թ. Ա. 5–րդ դարից սկասած ունեին տառանշանային դպրություն /հունարենի, ասորերենի, արամերենի, պարսկերենի և այլն/, Հայոց պետությունը չէր կարող չունենալ իրե՛նը` սեփականը։
ԵԶՐԱԿԱՑՈՒԹՅՈՒՆ
Հայերենն ունեցե՛լ է տառանշանային այբուբեն մինչև Մաշտոցյան գրերը։ Սակայն դրա նմուշները չեն հասել մինչև մեր օրերը։ Ինչե՞ս է դա հնարավոր։ Շատ պարզ. այսօր մենք ո՛չ Մատենադարանում, ո՛չ էլ որևէ այլ գրապահոցում չունենք հինգերորդ դարի Մաշտոցյան գրանշաններով պահպանված գիրք` մատեան /պահպանված ամենահինը 7–րդ դարի է/, ուր մնաց թե քրիստոնեական հրից ու ավերումից հետո հեթանոսական ժամանակների մատեան պահպանվեր։
1.2.1 Ըստ միջնադրայան պատմինչների` Կորյունի, Փարպեցու, Խորենացու, Մաշտոցը փնտրում էր հայոց նշանագրերը և գտավ այն, սակայն երկու տարի փորձարկելուց հետո համոզվեցին, որ... այն չէ, լավ չի համապատասխանում մեր լեզվին։ Միթե՞ երկու տարի է պետք նման բան համոզվելու համար, սա արդեն ոչ ուղղակի իմֆորմացիա է այն մասին, որ երկու տարի օգտագործել են «ինչ–ինչ» նշանագրեր, ապա անհայտ պատճառներով, գուցե քաղաքական պատճառներով հրաժարվել են դրանից։
1.2.2 Այբուբենի հետ կապված «հայտնագործության» մասին Մաշտոցի աշակերտների վկայությունները ունեն թաքնագիտական ենթատեքստեր։ Մաշտոցի տեսիլքում հրեղեն աջով գրված տառերը, ենթադրում է երկնքում «Ձեռք» համաստեղությունը /ըստ Ա. Դավթյանի, դա Քիրոն աստվածության համաստեղությունն է, որը հունարեն հե՛նց նշանակում է` «ձեռք»/։
1.2.3 Ամեն դեպքում բացահայտ է, որ Մաշտոցը Այբուբենը նորագրել է կամ վերականգնել է հին կամ հնագույն համակարգի հիմքով։ Ստորև բերեմ Արմեն Դավթյանի նկատառումները` «Հայոց աստղային դիցաբանություն» գրքից, որտեղ նա համադրել է Շիրակացու, Անհաղթի, Խլաթեցու, Շնորհալու վկայությունները մեր այբուբենի մասին /էջ` 236/։
« + Հայոց այբուբենի 36 տառերը արեգակի ընթացքով են չափված (Շնորհալի)։
++ Արեգակն անցնում է 36 աստղերի միջով, որովհետև Արեգակն անցնում–պտտվում է Ա–ից մինչև Ք։ Այդ ընթացքում Արեգակը վեց ամսում բարձրանում–հասնում է իր բարձրակետին և իջնում–հասնում է իր ցածրակետին (Խլաթեցի)։
+++ Այբուբենի 36 թվի կառուցվածքն է` 3 x 12 = 36 (Անհաղթ)։
++++ Հայոց այբուբենի տառերը 12 ամիսներից կազմված տարեշրջանն են։ 3 x 12 = 36 –ը աստեղային երկնքի կառուցվածքն է` 12 հյուսիսային, 12 հարավային, 12 կենդանակերպ (Շիրակացի)»։
Ավելացնենք ևս մի քանի փաստ։
1.2.4 Հյուսիսային Միջագետքից գտնված Mul. Apin կոչվող աստեղային քարտեզը, որը թվագրվում է Մ.Թ.Ա. 7–րդ դարով, և Ուրարտական թագավորության ժամանակակիցն է, պարունակում 36 աստեղատների քանակություն, դասավորված երեք շրջանագծերով` յուրաքանչյուրում 12 աստեղատներ։ 3 x 12 = 36։
ՄՈՒԼ. ԱՓԻՆ, տես`
http://members.westnet.com.au/gary-david-thompson/page11-7.html
1.2.5 Ուրարտական «Մհեր դռան» վրայի երեք գլխավոր աստվածներին զոհաբերվող ցուլերի թվաքանակը ևս 36 է։ Հիմնական, մեծ աստվածությունների թվաքանակը` 8–ն է, իսկ 1–ից մինչև 8 թվերի գումարը` 36 է նմանապես։
1.2.6 Հին Պարսկերեն սեպագրանման, բայց տառագրանշանային այբուբենը ուներ 36 գրանշան, և աշխարհում ընդունված գիտական տեսակետ է, որ պարսկական այս նշանները ուրարտական են ծագումով, թեև այն պարզեցված է մինչև տառային աբուբենի աստիճան։ Տես`
http://www.google.am/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fwww.cais-soas.com%2FCAIS%2FImages2%2FMisc%2Foldpersian.gif&imgrefurl=http%3A%2F%2Fwww.cais-soas.com%2FCAIS%2FLanguages%2Faryan%2Faryan_language.htm&h=360&w=560&sz=8&tbnid=t_ZJ_v2-aQ5ruM%3A&tbnh=82&tbnw=128&prev=%2Fsearch%3Fq%3DPersian%2Bcuniform%2Balphabet%26tbm%3Disch%26tbo%3Du&zoom=1&q=Persian+cuniform+alphabet&usg=__V87ofNtjwJfgVt9xBXKc3XMltd8%3D&docid=JGfUMzmtsIx4dM&sa=X&ei=gmjPUeiuNojGtAbOwoDABQ&ved=0CC0Q9QEwAA&dur=586
Նորից վերադառնանք Մաշտոցյան այբուբենին։
1.2.7 Որևէ լեզվի, նաև հայերենի, ձայնահնչյունային համակարգը` ուրի՛շ բան է, ձայնավիբրացիոն համակարգի տիպականությունը տարբե՛ր բան է, և այդ լեզվի հնչյուններին համապատասխան տառերի տեղադրությունը որպես մաթեմատիկական մատրիցա՝ լրի՛վ տարբեր բան է: Այն որ Ա-ից Ք տառերի աղավաղված տեղադրությունն անմիջական աղերսվում է քրիստոնեության՝ նոր կրոնի հետ, դա որևէ մեկը չի կարող բացառել: Օրինակ, որ 300 թվային արժեքի տակ գտնվող 21–րդ Յ-ը տառը նկատի է առել «Յիսուս» անունը, կամ 9000 թվային արժեքի տակ գտնվող 36–րդ Ք-ը տառը նկատի է առել «Քրիստոս» անունը` բացահա՛յտ է։ Եվ ամենակարևորը` այդ անունները ո՛չ հայկական են, և ո՛չ էլ որևէ իմաստ ունեն հայերենով։ Հիմա, մեր այբուբենը աղավաղվա՞ծ է օտար անվանումներով ու նոր կրոնի թեոլոգիան կրո՞ւմ է, թե՞ – ոչ։
Իհարկե` այո՛, կրո՛ւմ է։
1.2.8 36–ը` 6–ի քառակուսին է։ Իսկ 6 x 6 = 36 մատրիցան` կատարյա՛լ է։ Սա հնագույն Շումերական 6–ական համակարգն է, որի ժառանգությունը մենք օգտագործում ենք առ այսօր`
1 րոպեն = 60 վրկ., 1 ժամը = 60 րոպե, շրջանագիծը = 360 /6 x 60/ աստիճան, 1 օրը = 24 /6 x 4/, 1 տարին = 360 /6 x 6 x 10/ + 5/6 օր,
մեծ դարաշրջանը` ՇԱՐ–ը = 3600 տարի, փոքր ՇԱՐԸ /հունական` Սարոս/ = 54 տարի, որը արևի պարբերական խավարման փուլն է և այլն։
Եվ եթե Մաշտոցը վերցնում է այս հնագույն 6 x 6 = 36 մատրիցան, որը երկնային 36 աստեղատների /12–ը` հյուսիսային սֆերայում, 12–ը` միջնամասում, 12–ը` հարավային սֆերայում/ համակարգն է, որը ժամային համակարգն է, որը հնագույն սրբազան համարվող կատարյալ համակարգն է, որը արևի մոգական քառակուսու համակարգն է, ապա այդ կատարյալ մատրիցայում տառերի դասավորությունը, և հատկապես ձայնավորների դասավորությունը` նույնպե՛ս պիտի լինի համապատասխան, և ունենա մաթեմատիկական ճշգրտություն։
Արդյո՞ք մեր այբուբենն ունի այդ համակարգային ճշտությունը։
/Շարունակելի/
Arthur Armin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten