donderdag 14 mei 2015

Հրաշկ հոնը

Հայտնի է հնագույն ժամանակներից, հետքերը հայտնաբերվել են Շվեյցարիայում` ավելի քան 5000 տարվա վաղեմության շինությունում։ Հոնազգիների ընտանիքն ընդգրկում է ավելի քան 30 տեսակներ։ Ունեն տերևաթափ ծառի կամ թփի տեսք, կան բազմամյա խոտաբույսեր, մշտադալար տեսակներ։ Գիտական անվանումն է` Cornus։ Հին Հունաստանում և Հռոմում բույսը շատ հարգի է եղել` պտուղները մշակել և դրել են աղի մեջ, ինչպես ձիթապտուղը։ Տարածված է Սարդինիա կղզում, ուր Cornus բնակավայրի մոտ Ք.ա. 3-րդ դարում ճակատամարտ է եղել Հռոմի և Կարթագենի զորքերի մեջ։ Ըստ ավանդազրույցի` Ռոմուլն իր նիզակով շրջան է ուրվագծում և խրում այն կենտրոնում հողի մեջ։ Աճում է մի հոնի, իսկ ծառի շուրջը տարածվում է չքնաղ Հռոմը։ Հին ժամանակներում հոնը համարել են արյունոտ ծառ, քանի որ աշնանը մատղաշ ծիլերը կարմրում են։ Ըստ մեկ այլ ավանդազրույցի` այս ծառից են պատրաստել Սուրբ Խաչը։ Հոնը եղել է Երուսաղեմում աճող ամենամեծ ծառատեսակը։ Սակայն այն փոքրացրել և վերափոխել են, ճյուղերը կախվել են ներքև, ծաղկի թերթիկները` դարձրել չորս հատ և «խաչել», առէջքները կարմրել են, փշերը` ստացել գամերի տեսք, իսկ պտուղների հյութը` արյան գույն։ Փայտանյութը շատ ամուր է և ճկուն, չմաշվող, դիմացկուն է հարվածային բեռնվածքների հանդեպ։ Հնում պատրաստել են նիզակներ և նետեր, նավակներ, դանակներ, մաքոք, ժամացույցների անվիկներ, կոճակ։ Արդյո՞ք այս ծառի բնափայտից է պատրաստված եղել Հայկ նահապետի նետը, որի մեկ զարկը տապալեց Հսկայակազմ Բելին։ Հնագույն ժամանակներից ռազմիկներն ունեցել են իրենց մոտ հոնի լավաշը։ Այն կանխարգելել է դիզենտերիան և լնդախտը։ Լայնորեն կիրառվել է նաև ցարական բանակում Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին։ Բույսը կիրառում են կաշվեգործության մեջ, նուրբ, մոխրականաչավուն ներկանյութ ստանալու համար։ Հոնի արականը կամ սովորականը C. max հնագույն ժամանակներից աճում է մեր հայրենիքում։ ՀՀ բնական պայմաններում տարածված է հյուսիսարևելյան շրջանների, Սյունիքի խառն անտառներում, ծովի մակերևույթից մինչև 1100-1400 մ բարձրության վրա։ Ստվերասեր, ցրտադիմացկուն, երաշտադիմացկուն բույս է, ոչ պահանջկոտ հողատեսակի հանդեպ։ Ոսկեդեղին ծաղիկները հավաքված են վահանաձև ծաղկափթթությունների մեջ, ծաղկում է փետրվարի վերջին-մարտին։ Ծաղկման շրջանը 10-14 օր է։ Մեղրատու բույս է, ծաղկափոշին` վաղ գարնանային մեղվահացի հումքի մատակարար։ Պտղաբերում է 12-րդ տարում (մինչև 30 կգ), հասուն ծառը տալիս է մոտ 100 կգ բերք, ապրում է 120 տարի, հաճախ` մինչև 250։ Բույսի անգլերեն անվանումներից մեկը` Hound tree, կարծես թե ինչ-որ հեռավոր աղերս ունի «հոնի» հետ։ Հայերենում անվանվում է նաև զողալենի` հավանաբար այն տեսակներն են, որոնք ունեն թփանման խոտաբույսի տեսք։ Հնագույն ժամանակներից հայտնի են եղել բույսի բուժիչ հատկությունները։ Օգտագործվում է միայն ժողովրդական բժշկության մեջ։ Բուժահումք են հանդիսանում արմատը, կեղևը, տերևը, պտուղը, նույնիսկ կորիզը։ Պտուղը հարուստ է P-ակտիվություն ունեցող նյութերով (ռուտին) և ասկորբինաթթվով, ինչի շնորհիվ ունի ճնշումն իջեցնող հատկություն։ Հարուստ է կարոտինով, պարունակում է տոկոֆերոլներ (E), ունի հակաօքսիդանտ հատկություն։ Կալիումը և մագնիումն օգտակար են սրտին։ Հոնի պտուղը լավացնում է ախորժակը, սթափեցնում գինովցած մարդուն, որպես կանխարգելիչ միջոց` խորհուրդ է տրվում, եթե կա սնդիկից կամ կապարից թունավորվելու վտանգ։ Պտղի մեջ պարունակվող պեկտինը և բջջանյութը նպաստում են թույների հեռացմանն օրգանիզմից։ Հյութն օգտակար է շաքարային դիաբետի, կարծրախտի (սկլերոզ), մրսածության, գիրության դեպքում, կանխարգելում է ածխաջրերի փոխակերպումը ճարպի։ Պտուղը հարուստ է օրգանական թթուներով` խնձորի, կիտրոնի, սաթի (մինչև 3,5 տոկոս)։ Չինացիները պտղի թուրմով բուժում են ցիստիտը, ականջների աղմուկը, հյութը և օշարակը խորհուրդ են տալիս` որպես օրգանիզմն ամրացնող միջոց։ Հոնի հյութը բուժում է խորը վերքերը, գինու հետ խառնուրդը հեռացնում է իժի թույնը։ Արմատը կամ կեղևը վայրի տանձենու պտղի հետ (1։3) համատեղ եփված` բուժում են լուծը։ Պտղի արմատի կամ կեղևի եփուկը կիրառում են մալարիայի, տենդի, թոքախտի բուժման ժամանակ։ Հոնի և վայրի տանձենու պտուղներից պատրաստված կոմպոտն օգտակար է միզապարկի, երիկամների բորբոքման դեպքում, նվազեցնում է միզաթթվի պարունակությունն օրգանիզմում, նպաստում է մանր քարերի հեռացմանը։ Հոնի և խնձորի թանձր եփուկն ավելացնում է արյունը։ Ցավեր մեջքի հատվածում. Տրորեք պտուղը, տեղադրեք լաթե պարկիկի մեջ, ամրացրեք ցավոտ հատվածին։ Աղմուկ ականջներում. Մանրացրեք հոնի ծառի արմատը, 2 թ/գ 30 րոպե եփեք 200 մլ ջրում (փակ կափարիչի տակ), ավելացրեք 2 ճ/գ երեքնուկ կարմիրի խոտը։ Թրմեք 1 ժամ, քամեք։ Խմեք 2-ական ճ/գ, օրը 3 անգամ` սնվելուց կես ժամ առաջ։ Շաքարային դիաբետ. Խառնեք հոնի հյութը ջրի հետ (1։1), խմեք 50-ական մլ, օրը 1-3 անգամ` սնվելուց կես ժամ առաջ։ Հիպերտոնիա. 1 ճ/գ մանրացրած պտուղը (առանց կորիզի) 10 րոպե եփեք 200 մլ ջրում։ Խմեք 100-ական մլ, օրը 2-3 անգամ` սնվելուց 1 ժամ հետո։ Միգրեն. Պատրաստեք և խմեք վերոգրյալ ձևով` 40 գ պտղամիսը։ Թութք, լուծ. 2 ճ/գ պտուղը (կորիզով) 2 ժամ եփեք թույլ կրակի վրա, 500 մլ ջրի մեջ (փակ կափարիչի տակ)։ Քամեք։ Խմեք 100-ական մլ` օրը 3 անգամ։ Շարունակեք 2-3 շաբաթ։ Ռևմատիզմ, հոդատապ.1 ճ/գ արմատը 2 ժամ թրմեք 200 մլ եռջրում։ Քամեք։ Խմեք 2-ական ճ/գ` օրը 3 անգամ։ Զգուշացում։ Պտուղը և թարմ հյութը հակացուցված են` ստամոքսահյութի բարձր թթվայնության դեպքում։Աղբյուրը <a href="http://168.am/2012/09/08/124144.html">© 168.am</a></br>
http://168.am/2012/09/08/124144.html
 

donderdag 7 mei 2015

ես վախենում եմ շատեմ վախենում

Robert Saroyan Էն ՝ ամեն ա , ամեն ա , ամեն ա ՝ թուրքն ՝ ավելի ու ավելի հայ է ՝ քան ՝անՏեր Ասողիկ շունը /dog Քռիստոսությունն -
Թուրքերը 301 թթ օրինակով ՝սրի քաշել հայ ժողովրդին -

301 թթ անՏեր Ասողիկ շունը /dog Քռիստոսությունն «Աստծո» անունից սրի քաշեց ողջ հայ ժողովրդին , Կողոպտեց հայ մշակույթն ու Հայ գանձարանն , և ՝ այլևս՝ մնացածյալ (ողջ մնացած) հայ կենդանի դիակներին ՝ պարտադրելով «Քրիստոնեությունն» վերջնական հաղթանակի է ձգտում ցայսօր -

301 թթ Քրիստոս «Ընտրյալ» ազգն սպանեց «ՀԱՅ» ցեղն ՝ ճիշտ այնպես ՝ ինչպես 1915 թթ Ասողիկ շուն /dog Քռիստոս «Ընտրյալ» ազգն «Թուրք»ի դիմակի տակ
1 500 000 Հայ Արյուն խմեց ... սպանեց «ՀԱՅ» ցեղն:

Արդեն 60/65 թթ Պարույր Սեվակը գոռում կանչում էր ողջ ախահոմ մեկ ընդդեմ Ասողիկ շուն /dog Քռիստոս ԲՈՒԹ ՀԱՎԱՏԱՑՅԱԼՆԵՐԻՆ Ընդդեմ -

Արդեն 10 տարի , 110 տարի , 1010 տարի
Ես վախենում եմ -
Շա՜տ եմ վախենում
Բյուրավոր ու Բու՛թ հավատացյալից .
Բյուրատեսք ու սու՛տ հավատացյալից :
Եթե աստված եք ՝
Փչեցե՛ք նրանց բոլոր մոմերը ,
Մարեցե՛ք նրանց կանթեղներն ամեն ,
Հանգցրե՛ք նրանց ջահերն այլազան .
Որ ..... Եղիցի լու՜ս :
Եվ ո՛չ մի գավթում մի՛ ընդունեցեք
Նրանց մատղը ,
Որ իրենցը չէ , այլ գողացված է :
Մերժեցեք նրանց զո՛հն էլ խոստացյալ
Որ ... զոհ չգնա ինքը հավատը ՝
Մաքու՜ր - վսեմը
Անկե՜ղծ անսու՜տը :
Ու թե աստված եք ՝
Ամուր փակեցեք ձեր ականջնե՜րն էլ
Նրանց սղոսկուն աղոթքի դիմաց
Անգի՝ր ինքնահո՝ս հաշվեկշռվա՜ծ այն աղոթքների ՝
Որով ՝ խաբում են ո՛չ իրենց ,
Այլ ՝ Ձեզ :
Եվ - բավակա՜ն է- հասկացե՜ք ընդմիշտ
Որ աստծուն նու՛յնիսկ հայհոյողներն
Շա՜տ ավելի են գերադասելի ,
Վասնզի նրանց բարկացըրել է ինքը հավատը ՝
Խոցված արյունո՛տ ,
Այրվո՜ղ ապտակվա՛ծ
Ցավա՝ծ - ճչացո՛ղ ,
Մանու՝կ հավատը
Որ հայր դառնալու համար է ծնվել :
Ու եթե հայր եք
Մի՛ թողեք
Որ սուտ հավատացյալներն սպանեն նրան :
- Ինչքան էլ ծանր է մանուկ թաղելը
Մանուկ պահելը ծանր է ավելի ...

zondag 3 mei 2015

Հայոց քրմերը եւ նրանց զավակները 301թ. Հայրենական մեծ պատերազմում

Հայոց քրմերը եւ նրանց զավակները 301թ. Հայրենական մեծ պատերազմում

   

“Հայ” պատմիչ-պատմագետների պատմություններից իր տարրական պատմազգացողությունը կորցրած ընթերցողին հասկանալի լինելու համար բացատրեմ, թե ինչի մասին է խոսքը:
297թ. Հռոմի եւ Պարսկաստանի միջեւ կնքված Մծբինի հաշտության պայմանագրից անմիջապես հետո Տրդատ Գ-ն Հռոմի Դիոկղետիանոս կայսեր կողմից Արշակունյաց թագը ստանալով՝ հռոմեական զորքերով վերադառնում է Հայաստան, այստեղի հռոմեասեր ուժերի օգնությամբ հաղթում է պարսկական զորքերին ու նրանց օժանդակող հայկական ուժերին՝ այդպես Հռոմի հովանու ներքո վերականգնելով Արշակունյաց թագավորական դինաստիան: Տրդատի՝ Հռոմից բերած բանակը հիմնականում համալրված է լինում ծպտված քրիստոնյաներով, որոնց գլխավորն է լինում Գրիգորիսը՝ թագավորի գրագիրը: Սրանցով թեւավորված՝ ակտիվանում են երկրում գտնվող ծպտյալ ջհուդ, ասորի եւ մյուս այլածին քրիստոնյաները: Շատանում է դրսից քրիստոնեական թափառախմբի հոսքը դեպի երկիր: Այս ամենը, պարզ է, խարխլում է Հայաստանի հավատքային ու բարոյական կյանքը:
Թագավորը ստիպված է լինում քրիստոնեական աղանդը խստիվ արգելող հրովարտակներ հղել իր “աշխարհին”: Ի գործադրումն այդ հրովարտակների՝ բազմաթիվ քրիստոնյաներ են ձերբակալվում (այդ թվում՝ թագավորի գրագիրը) եւ սպանվում (օրինակ՝ գայանեական կույսեր կոչվածները), ինչը եւ մեծապես գրգռում է քրիստոնյաներին: Սրանք Տրդատի դեմ գաղտնի դավադրություն են նախապատրաստում: Դավադրության իրականացումը դրվում է Տրդատի կողմից բերված հռոմեացի քրիստոնյա զինվորների վրա: Եվ ահա, օրերից մի օր, երբ արքան իր մոտ կանչած երկրի նախարարների ու իշխանների (ենթադրելի է՝ մեծ մասի) հետ որոշում է որսի դուրս գալ՝ դավադիրները մտածում են իրականացնել իրենց մտադրությունը: Պատմիչը՝ Ագաթանգեղոսը գրում է, որ երբ Տրդատը իր որսակիցներով մայրաքաղաքից՝ Վաղարշապատից դուրս էր եկել եւ ուղղորդվել դեպի որսատեղի՝ “չար դեւը խփում-նրան կառքից վայր է գցում”: Նույն պատմիչի այդուհետ ասածների վերծանումը բերում է այն համոզման, որ դրանից հետո դավադիրները թագավորի հետ եղողների մի մասին սպանում են, մյուս մասին էլ՝ գերի վերցնում (այդ թվում՝ նաեւ արքային, ով իր թիկնապահների հետ թեեւ կարողանում է շրջապատումը ծանր վիրավորված ճեղքել, եղեգնուտներում թաքնվել, բայց հետո նրան գտնում-բերում են), ապա գրավում են մայրաքաղաքը եւ այդտեղ մեծ սպանդ, ալան-թալան ու ավեր են անում: Դավադիրները հետո ահաբեկելով թագավորի քրոջը՝ Խոսրովիդուխտին, նրա օգնությամբ իրենց ծպտված պարագլխին՝ Գրիգորիսին են Խոր վիրապի բանտից հանել տալիս-բերում:
Այսպիսով, Տրդատ թագավորի թե՛ անձնական, թե՛ տոհմական եւ թե՛ դավանաբանական թշնամին անցնում է շարունակվող դավադրության գլուխ: Նա արդեն դրության տերն էր եւ ազատ էր իր վրեժն առնելու համար: Նկատենք նաեւ, որ նրա մտադրությունները համընկնում էին կայսերականի հետ. վերջինս իր դրածո թագավորից սպասում էր կայսերահաճո քայլեր եւ ոչ այնպիսի, որոնք երկրում ազգայնականությունը կբորբոքեին (դրան էին տանում Տրդատի հրովարտակները):
Մեծ վրիժառուն օգտվելով իր համար ստեղծված նպաստավոր պայմաններից՝ դավադրությունը շարունակեց՝ այն վերաճելով Տրդատի, նրա երկրի ու նրա երկրի բնիկի դեմ մի ահեղ ապստամբության: Ապստամբության միջնաբերդը Վաղարշապատ մայրաքաղաքն էր: Ապստամբության գլխավորը կարողանում է մայրաքաղաքում գտնվող հռոմեական զինուժերի առանցքով, դեպի այդ առանցք երկրի տարբեր տեղերից ոչ հայերի ու խառնածինների՝ թալանի հեռանկարով անթիվ-անհամար հոսքով մի ահռելի՝ մոտ 150 հազարանոց բանակ ձեւավորել ու հարձակվել երկրի ու նրա բնիկի վրա: Սկսվում է Հայոց մեծ հայրենականը, որի գլուխ են անցնում Հայոց քրմերն ու հատուկենտ նախարար-իշխանները (հայոց նախարար-իշխանների մեծամասնությունը, ինչպես նկատվել է, թշնամու կողմից գերված-պատանդված ու սպանված էին): Եկեղեցական պատմիչը՝ Հովհան Մամիկոնյանն անգամ ստիպված է լինում նշել, որ Գրիգորիսի՝ հայերի “դարձի” բերումը ուղեկցվում էր ահեղ “պատերազմով”, որը հայերի համար, պարզ է, Հայրենական պատերազմ էր:
Պատերազմի ժամանակ քրմերի դրսեւորած արիությունը այն աստիճան հիացմունք հարուցող է լինում, որ անգամ եկեղեցական պատմիչները (արիությունից շա՜տ հեռու) չեն կարողանում դրանից մի քանի դրվագ չներկայացնել։ Այսպես, Հովհ. Մամիկոնյանը պատմում է, թե ինչպես “երբ կործանողները (Գրիգորիսի “նորահավատները”,-Ս.Մ.) ներս (մեհյան,-Ս.Մ.) մտան, տեղի սպասավորները ողբաձայն աղաղակներով նրանց վրա հարձակվեցին` գոչելով. – Նախ մենք կմեռնենք, ապա նոր միայն մեր այս մեծ աստվածը”: Նույն պատմիչի մեկ այլ պատմածի համաձայն` գերված քրմին մահվան սպառնալիքով հրամայում են “ցույց տալ (մեհյանի,-Ս.Մ.) (թաքցրած) գանձերի տեղը”. բայց նա չի ասում եւ գերադասում է “նույն կախաղանի վրա մեռնել”: Իսկ ահա թե ինչ է ասում մեհյաններից մեկի Արձան քուրմն իր երկրի թշնամիներին. “…Այս թող հայտնի լինի, որ թեեւ ձեզ հաղթել չենք կարող, սակայն գերադասում ենք մեռնել մեծ աստվածների զոհասեղանի վրա, քան թե նրանց ձեր ձեռքով կործանված ու ապականված տեսնել։ Դրանով էլ իսկ կյանքը ատեցինք եւ մահը նախընտրեցինք”:
Մեծ հերոսականությունը էլ ինչպե՜ս կլինի:
Պատերազմում հայոց ուժերի դիմադրությունը այն աստիճան մեծ է լինում, որ Հովհ.Մամիկոնյանը ստիպված է լինում իր նկարագրություններում Գրիգորիսի ու նրա բանակի վերաբերյալ հաճախ օգտագործել “հուսալքվել”, “անելանելի վիճակ”, “փախստական լինել”, “լուրջ վտանգ է սպառնում”, “թակարդ ընկնել” եւ նմանատիպ այլ արտահայտություններ: Մարտերից մեկի ժամանակ թշնամու բանակի վիճակը այն աստիճան օրհասական է լինում, որ Գրիգորիսը “արտասուք հեղելով” ասում է. “Հովհաննես Մկրտիչ, Կարապետ Քրիստոսի, մի՞թե չես տեսնում դրանց (հայոց ուժերի,-Ս.Մ.) արածը։ Օգնության հասիր եւ նշանավոր արա այս օրը մեր ազգի (ջհուդ-ասորու,-Ս.Մ.) համար”: Բայց դե ինչ կարող էին անել քրմերի` այստեղ-այնտեղից հապճեպորեն կազմած զինուժերը Գրիգորիսի զորեղ ու միասնական բանակի դեմ: Քրմերի գլխավորած հայրենական մեծ պատերազմն, ավաղ, բացասական հանգուցալուծում ունեցավ:
Գրիգորիսի՝ Հայաստանում “մահվան վերակացուի” (այսպես է բնութագրում Հիսուսին Ագաթանգեղոսը “Պատմության” մեջ) կրոնի տարածումը ուղեկցվում էր, պարզ է, նաեւ մեծ ջարդարարությամբ, ամենուր մահ սփռելով. “չարիքի մեծ գյուտարարը” (արտահայտությունը Նարեկացու “Մատյան”-ից է) , փաստորեն, իր լրումին հասցրեց իր կրոնի հիմնադրի կրոնը տարածելու “մարդու որս”-ի մեթոդաբանությունը` այն վերաճելով‘մարդասպանության, ահ ու սարսափ տարածելու: 301-ի Հայրենական մեծ պատերազմում Հայաստանի բազում-բազում բնակիչներ, մեծ թե փոքր, քրիստոնեական յաթաղանի զոհ դարձան, բազում-բազումներն էլ վտարանդի ու բնավեր դարձան:
Գրիգորիսը հերթական մեհյաններից մեկում երբ իր քարուքանդն ու ջարդարարությունը անում-պրծնում է, հավաքում է մեհյանի “քուրմերի եւ կռատան պաշտոնյաների բոլոր մանուկներին” եւ հրամայում է “դառնալ դեպի աստվածային հավատքը”, այսինքն` ընդունել քրիստոնեությունը։ Բայց իրենց հերոս` արդեն սպանված հայրերի փոքրիկ հերոս վրիժակ մանուկները Գրիգորիսին պատասխանում են. “Լավ իմացե՛ք եւ (լավ հիշեք), որ եթե կենդանի մնանք` փոխարենը կհատուցենք ձեզ, իսկ եթե մեռնենք` ապա աստվածները մեր փոխարեն կհատուցեն “: Այս խոսքերը լսելով քրիստոնյա “ենիչերը” հրամայում է “խուզել նրանց մազերը եւ տանել Փայտակարան քաղաքի բանտատունը` չորս հարյուր երեսունութ մարդ”: Դժվար չէ ենթադրել, թե դրանից հետո ինչ է տեղի ունեցել. մանկա՜նց ջարդ, կամ էլ` իր պես ենիչերիների պատրաստում իր կողմից հետագայում ստեղծված “դպրանոցներում”:
Հայոց քրմերի եւ նրանց զավակների այս հերոսականը մի փառահեղ օրինակ չէ՞ հայ հոգեւոր կյանքին իրեն նվիրաբերած հայի համար:
Սերգեյ Մանուկյան